نشستـﮧ ایم بـا ـهم نقطـﮧ بـازے مے ڪـنیم ؛

خودم و دلم را مے گویم !

زباטּ نـَفهم نمے فهمد قواعد بـازے را

تمــام خانــﮧ ـهـا را با اسم " تـــو " پــر مے ڪـند (!)

دلــ ـــــم کــه میگیرد…

به خودم وعــ ــــده های روز خوب را میدهـــ ــم

از همــ ــان وعده های خوبــی که:

سالهــ ــــاست به امیــ ـــد رسیدنشان

تقویــ ــم را خط خطی میکنم…

یاد گرفتـــه ام

انسان مدرنـــی باشــــم

و هــر بار که دلتنـــــــگ میشــــوم

بـه جای بغـــــض و اشــــک

تنهـــا به این جملـــه اکتفــا کنـــم کــه

هوای بـــد ایــن روزهــا

آدم را افســــــــرده میکنـد ..!

شمردن ستاره ها سخت نیست

اگر تو بگویی به اندازه ی

 ستاره های آسمان دوستم داری …

کـاش به خودمان قــول بدهیــم

 وقتی عاشق شویــمکه

 ” آماده ایم “ نــه وقتی کــه ” تنهــائیـم”

باز باران، بی ترانه،..... بی هوای عاشقانه،..... بی نوای عارفانه،

در سکوت ظالمانه،..... خسته از مکر زمانه،..... غافل از حتی رفاقت،

هاله ای از عشق و نفرت،..... اشکهایی طبق عادت،..... قطره هایی بی طراوفت،

روی دوش آدمیت، ..........میخورد بر بام خانه............ ..خانه ام کو؟ خانه ات کو؟

آن دل دیوانه ات کو؟..... روزهای کودکی کو؟..... فصل خوب سادگی کو؟

 یادت آید روز باران!

گردش یکروز دیرین..... پس چه شد دیگر کجا رفت؟؟..... خاطرات خوب وشیرین؟؟؟